Auteur: wykejasmijn

Moois

Posted by

0

Kort geleden was er een reünie van de middelbare school waar ik de laatste drie jaar van mijn schoolcarrière heb doorgebracht. Hoewel ik op deze school een leuke tijd heb gehad had ik geen behoefte om een hele dag terug te keren naar het gevoel en de herinneringen van deze tijd. Ik zou mij niet thuis voelen op zo’n reünie, niet van deze middelbare school maar waarschijnlijk ook niet op die van een andere school waar ik enkele jaren van mijn leven heb doorgebracht.

Als ik terugkijk op mijn lagere- en middelbare schoolperiode dan voel ik hechte geen verbintenis. Ik denk niet terug aan één school, niet aan één woonplaats, niet aan één periode in mijn leven. Ik denk aan de verschillende plekken en mensen die ik heb leren kennen. En dat er op het oog bijna niks van terug te zien is in het leven dat ik nu leid. Ik zit niet in een vriendengroep die elkaar al lang kent van school of uit een dorp. In het dagelijks leven refereer ik nauwelijks nog naar mijn jonge jaren op school. Het lijkt al ver weg. Acht jaar geleden haalde ik mijn diploma om vervolgens naar Amsterdam te gaan om te studeren. Hoewel ik nog een nauwe relatie heb met deze universiteit omdat ik er nu werk heb ik ook hierbij niet het gevoel dat het nog echt bij mij hoort. Het studeren heeft mij gevormd maar ik kijk niet nostalgisch terug naar de uren die ik in de collegebanken doorbracht. Het was een leuke tijd maar deze ligt nu achter me.

Zo is het ook met mensen. Vroeger werd ik verdietig wanneer ik dacht aan al die mensen die ooit mijn vrienden waren en die ik nooit meer zag. Het leek sonde dat deze uit mijn leven waren verdwenen. Ik vroeg mij af waarom ik geen vrienden had die ik van kleins af aan ken en die voelen als familie, zoals ik dat bij anderen wel zag. Opsommend hoe het anders had kunnen lopen voelde ik mij dan erg eenzaam. Ik vond het een naar idee dat bijna niemand mij van dichtbij had meegemaakt toen ik als klein meisje langzaamde opgroeide tot jonge vrouw. Ik vond het erg dat ik met weinig mensen een lange geschiedenis deel.

Gelukkig zie ik het nu anders. De paar vrienden die ik langer ken die zijn mij dierbaarder dan ooit, evenals mijn nieuwe vrienden, familie en kennissen. Alle lieve mensen die ik om mij heen heb, zij passen zo goed bij wie ik ben. Dan rijst de vraag of ik veranderd ben of dat ik het grootste gedeelte van mijn leven mensen ben tegengekomen die eigenlijk niet bij mij pasten. Was ik toen minder mijzelf en had ik daarom deze mensen om mij heen verzameld?

Het maakt niet meer uit. Somber terugkijken naar mijn verleden en treuren om de dingen die er niet meer zijn is onzinnig geworden omdat ik nu meer dan ooit besef wat ik voor moois ik om mij heen heb.

Surfen verleden 09. Fotograaf: Joni Sternbach. Afbeelding: http://www.froot.nl

Ongeluk zit in je hoofd

Posted by

0

Een ongelukkig gevoel is voor veel mensen iets alledaags. Ook al zijn de omstandigheden in je leven goed, door de kleinste dingen kun je je ongelukkig voelen. Ik vond een artikel waarin vijf dingen worden genoemd die je geluk in de weg kunnen staan. Dagelijks ben ik bezig om hardnekkige gedachten uit mijn brein te wissen. Dit is de ene dag lastiger dan de andere maar ik merk dat hoe bewuster je hier mee aan de slag gaat hoe sneller je van jezelf door hebt dat je in een oud, negatief gedachtenpatroon verzeild bent. Het enige wat je dan hoeft te doen is je gedachte aanpassen, meer is er niet nodig om je gelukkig te voelen.

5 dingen die geluk in de weg staan

Wanneer we meer geluk in ons leven willen creëren kijken we doorgaans naar wat we kunnen bereiken en toe kunnen voegen aan ons leven. Soms is de sleutel tot geluk echter het loslaten van bepaalde gewoontes en gedragspatronen. Hoe kun je gelukkiger worden als mens?

1. Stop anderen de schuld te geven. Schuld is een zondebok voor het nemen van verantwoordelijkheid voor je eigen resultaat. Het is een stuk gemakkelijker met je vinger naar iemand anders te wijzen in plaats van in jezelf te kijken. Het helpt jou noch de ander, niemand wordt er beter van. De hoeveelheid energie en stress die het kost om iemand de schuld van iets te geven weerhoudt je ervan verder te gaan en tot een oplossing te komen.

2. Stop met het maken van indruk. Als je jezelf accepteert zoals je bent en je trekjes, tekortkomingen, krachten en kwestbaarheid omarmt voel je je een stuk comfortabeler. Als je zelfverzekerd bent maakt het je niet langer uit wat iedereen van je denkt. Je maakt je niet langer zorgen of iemand je leuk zal vinden omdat je diep van binnen weet dat de mensen die je veroordelen niet belangrijk zijn in je leven.

3. Stap uit de slachtofferrol. Het idee dat je enkel het resultaat bent van alle externe variabelen houdt je bij de verantwoordelijkheid vandaan om de controle over je leven in eigen hand te nemen. Het leven kan oneerlijk, onvriendelijk en onrechtvaardig lijken, maar in de slachtofferrol wordt je vermogen om verder te gaan niet gevoed.

4. Stop jezelf te vertellen dat je ergens recht op hebt. Niemand is je iets verschuldigd. Niemand. Als je denkt dat iemand je iets verschuldigd is zul je keer op keer teleurgesteld worden. Als je dankbaar bent voor wat je hebt en positieve dingen ziet als een bonus in plaats van een verwachting zul je aangenaam verrast zijn.

5. Stop met doen alsof. In een maatschappij waarin we worden beloond voor perfectie zijn we constant verwikkeld in een rollenspel. We proberen de wereld te laten zien dat we volmaakte mensen zijn in de hoop geaccepteerd te worden. Onze schoonheid zit echter in onze kwetsbaarheid, onze liefde, onze diepe en complexe emoties, onze menselijkheid. Als we onszelf accepteren zoals we zijn en besluiten eerlijk in plaats van perfect te zijn stellen we onszelf open om zo een echte verbinding met anderen te krijgen. Je hoeft geen show op te voeren, het masker kan af. Het is niet nodig om jezelf voor te doen als iemand anders. Je bent perfect zoals je bent.

Bron: Huffingtonpost.com

24 mei 2012

Het begin is eindeloos

Posted by

0

Het einde van de maand is hier. Geen woorden om te delen meer, geen gedachten meer om uit te spreken. Maar morgen begint er weer een nieuwe maand. 30 dagen om te vullen. Ik weet niet waar ik moet beginnen.

Andere dingen

Posted by

0

Het was zomer maar het is weer herst geworden. Somber kun je er van worden, dat doen Nederlanders vaak. Beter kun je aan andere dingen denken die opbeurender klinken.

Moi 05. Afbeelding: trankiel-com

Vreemde instrumenten

Posted by

0

De glazen armonica

De glazen armonica is een bijzonder instrument dat geluid produceert door wrijving van vingers op glas met water. Onlangs werd dit eeuwen-oude instrument onder de aandacht gebracht in een artikel van hip online magazine Vice. Dat kun je hier lezen.

De glazen armonica, ook wel de glasharmonica, is een uitvinding bij Benjamin Franklin (1706-1790), een staatsman, drukker, uitgever, natuurkundige en uitvinder uit Amerika. Na het gebruik van ‘muzikale glazen’ ontwikkelde hij in het jaar 1761 een gestemd instrument bestaande uit 24 glazen kommen, dat hij de naam ‘Armonica’ gaf. Door kommen van verschillende grootte te gebruiken werden verschillende toonhoogten van gelijke klankkleur verkregen. De glazen armonica is een idiofoon; een instrument dat klank voortbrengt door het materiaal waarvan het instrument zelf is gemaakt, zonder het gebruik van snaren of gespannen huid.

Glashormonica. Afbeelding: digischool.nl

Hoe het werkt? Glazen kommen van verschillende grootte hangen boven een bak met water. De randen van de kommen raken het water terwijl deze door middel van een trapper worden rondgedraaid. Het instrument wordt bespeeld door de vingers van de beoefenaar die tijdens het trappen van de pedalen over de natte kommen wrijft. [Bron: www.digischool.nl]

Ben je benieuwd geworden naar hoe zo’n glas armonica klinkt, luister dan hier:

Isolement

Posted by

0

Sociale contacten bepalen je referentiekader. In je eentje kun je veel ontdekken over jezelf maar hoe kritisch je ook bent, zonder feedback op je ondervindingen blijf je als een paard met oogkleppen.

Jouw waarheid kan zo eenduidig aanvoelen dat het steeds minder raakvlak heeft met de realiteit. Ik denk dat mensen meer in een isolement leven dan zij zelf in de gaten hebben. Volgens het van Dale woordenboek betekent isolement afzondering. Nou ken ik persoonlijk niemand die leeft in een isolement maar iedereen heeft wel eens momenten van sociale afzondering. Als je veel alleen bent dan kom je steeds meer in je eigen hoofd terecht, er is geen interactie, reactie, geen input. Je denkbeelden kunnen hierdoor van de realiteit verwijderd raken. Want als je niet beter weet… dan weet je dus niet beter. Iedereen kent de verhalen van die verborgen stam in het oerwoud die nog nooit een vliegtuig of een colaflesje heeft gezien… hun werkelijkheid is ‘beperkt’, hoewel deze opmerking al snel negatieve associaties geeft. Zij hebben toegang tot minder informatie waardoor de wereld die zij hebben gecreëerd kleiner is dan een wereld waar deze informatie wel wordt toegelaten (dit betekent niet dat het één beter is dan het ander want er worden weer andersoortige informatiebronnen aangeboord wanneer er minder van buitenaf binnen komt). Beperkte denkbeelden van mijzelf herinner ik vooral uit mijn tienerjaren, toen ik dacht dat mijn benen zo dik waren als een tientonner en mijn tanden zo scheef als een omgevallen boom. Mijn denkbeelden waren duidelijk ver van de realiteit verwijderd geraakt omdat ik dergelijke gedachten niet uitsprak en niemand mij daarom het tegendeel kon laten inzien. Zo kunnen je gedachten eeuwig in dezelfde vorm bestaan.

Je gedachten delen betekent niet alleen dat je jezelf prijs geeft maar ook dat je net zoveel leert over hetgeen je loslaat. Dat wat je terugkrijgt, een reactie, zou als een spiegel moeten werken. Wanneer de reflectie van jouw verhaal raak is of je alleen al aan het denken zet dan heb je weer iets van, en over, jezelf geleerd. Klopt de reflectie niet dan klopt er iets niet in je verhouding tot de ander. Tenminste, bij vriendschappen zie ik het zo. Een realitycheck. Hoe test je of het daadwerkelijk niet klopt wat je gereflecteerd krijgt, of dat je gewoon niet wilt dat het niet klopt (heb je niet genoeg zelfkennis, is het te confronterend)? Dat is makkelijk; door er met nog meer mensen over te praten! Soms heb je iemand anders nodig om je los te weken van vastgeroeste ideeën. Dit kan enige tijd duren want onze geest is hardnekkig. Het loslaten van ideeën geeft een gevoel van grip kwijtraken en daarmee het begrip over de wereld (ik ken gevallen, inclusief mijzelf, waarbij het uren of weken duurde voordat er dan eindelijk een doorbraak kwam). Hoewel een mens af en toe rust en solitude nodig heeft, afzondering past niet in het leven van een sociaal wezen. Dus oogkleppen af en draven maar.

Paard met hoofdstel oogkleppen. Afbeelding: huppa.nl